Go Diego, GO!

De Giro d ’Italia is bijna op de helft. Vandaag hebben de renners een rustdag om te herstellen van de eerste serieuze test in het middengebergte, afgelopen weekend. Zondag won Pieter Weening op fraaie wijze de etappe naar Sestona door de Italiaan Malacarne in een sprint-a-deux te verschalken. Weening was al de laatste Nederlandse etappewinnaar in zowel Giro d ’Italia (2011) als Tour de France (2005) en voegde daar gisteren dus een prachtige overwinning aan toe. Hulde!

Zaterdag, in een van de spannendste finales die ik ooit heb gezien, bleek de jonge Italiaan Diego Ulissi op Montecopiolo weer de sterkste. Na afloop verklaarde hij de aankomst te hebben verkend op Google Maps. Dat vond ik persoonlijk een minder romantische voetnoot. Hoe dan ook: met zijn sluwheid en imposante eindschot bergop, gaat hij gegarandeerd een fantastisch palmares bij elkaar fietsen. Leuk weetje nog: Ulissi, geboren in de zomer van 1989, is vernoemd naar Diego Maradonna, sterspeler van UEFA-cup winnaar Napoli dat jaar. Ik ben inmiddels groot fan van Ulissi en ik heb hem vast opgeschreven voor het WK wielrennen in het Spaanse Ponferrada, eind september. Om mijn dochtertje voor Nickelodeon na te zeggen: Go Diego, GO!

Waar zijn we? Italië kent 20 regio’s die op hun beurt weer zijn onder te verdelen in provincies, 110 stuks om precies te zijn. De regio’s Apulië, Basilicate, Campanië en Lazio liggen inmiddels achter ons. De Giro-Karavaan is neergestreken in Umbrië, in het hart van ‘de laars’. Morgen vertrekken de renners vanuit de universiteitsstad Modena, vooral bekend als autocentrum, onder andere vanwege de aanwezigheid van de Italiaanse paradepaardjes Ferrari, Lamborghini en Maserati.

Van Umbrië rijden de renners naar Emilia-Romagna, de regio die ook wel ‘de buik van Italië’ wordt genoemd. Woensdag rijden de renners langs de Ligurische kust (´bloemenriviera”) naar Savona om donderdag in de regio Piemonte neer te strijken. Dit is de streek van mist, mysteries, truffels, Barbaresco en Barolo. In dit laatste dorp, beroemd om haar gelijknamige wijn, finisht de individuele tijdrit van donderdag waar ik hoop op vuurwerk van onze sterke landgenoot Wilco Kelderman.

Wie de Giro d ‘Italia van 2014 op zijn naam gaat schrijven, staat nog niet vast. Wel weten we inmiddels, wie ‘m niet gaat winnen. Al op de eerste dag in Belfast verloor de Giro outsider Daniel Martin die zijn halve GARMIN-ploeg meesleurde in zijn val. Afgelopen donderdag sneuvelde de Spaanse topfavoriet Joaquim Rodriguez op de spekgladde wegen voor Montecassino. De massale valpartij aldaar was misselijkmakend. Tientallen renners moesten na afloop letterlijk en figuurlijk hun wonden likken. Wie zich sterk voelt, moet de onvoorstelbare ravage via onderstaand filmpje nog maar eens bekijken.

http://www.youtube.com/watch?v=JVZ2f3j7qEI

De afgelopen jaren wordt er in het peloton veel geklaagd dat het onderlinge respect, vooral onder de nieuwe generatie, ver te zoeken is. Routinier Cadel Evans (BMC) liet vorige week een unieke kans liggen om zijn jongere collega’s te demonstreren wat collegialiteit inhoudt. Direct na de rampzalige valpartij, waarbij de helft van het peloton betrokken was, gaf hij zijn ploeggenoten opdracht om vol door te rijden. Hij werd hierbij geholpen door de overblijfselen van de ORICA-ploeg van roze trui drager Michael Matthews, die na afloop de vermoorde onschuld speelde.

Door deze pikante exercitie won Evans tientallen seconden, zo niet minuten, op zijn concurrenten voor de eindzege. De actie van Evans cum suis oogstte een storm van kritiek, slechts een enkeling kon begrip opbrengen voor zijn besluit om niet in de remmen te knijpen. Eén ding is zeker: als de Australiër de komende dagen wat fysieke malheur of materiaalpech kent, staat een monsterverbond van MOVISTAR (Quintana), OPQS (Uran), AG2R (Pozzovivo), SAXO-TINKOFF (Majka) en BELKIN (Kelderman) klaar om deze openstaande rekening te vereffenen. Mijn zegen hebben ze.

Wat eten we deze week? In Emilia behoort het maken van ham tot een eeuwenoud ambacht. De ‘Prosciutto di Parma’, een zogeheten DOP, is hiervan het bekendste voorbeeld. ‘DOP’ staat voor Di Origine Protetta, letterlijk vertaald: ‘aan de bron beschermd’. De varkens zijn gehouden aan een streng dieet. Naast mais, gerst en fruit, eten ze hier louter “wei”, nota bene het afvalproduct van Parmigiano Reggiano kaas. Na een hangperiode van 10 tot 12 maanden is de Prosciutto di Parma klaar voor consumptie. Zalig op een verse ciabatta, maar met dit mooie weer ga ik voor de versie ‘con melone’. Heerlijk licht en makkelijk bovendien.

Wat drinken in de tweede Giro week? Zoals gezegd staat aanstaande donderdag een individuele tijdrit op de agenda met finish in Barolo, een klein maar wereldberoemd wijndorpje in de regio Piemonte. Het wijngebied in deze regio wordt bijna in zijn geheel omringd door de Alpen. Piemonte betekent dan ook: aan de voet van de bergen. Ik ben zelf nog nooit in Barolo geweest en dat neem ik mijzelf kwalijk. Het moet er schitterend zijn als ik de plaatjes zo bekijk.

Barolo-wijn moet voor 100% gemaakt worden van de Nebbiolo-druif en een alcoholpercentage van minimaal 13% hebben. Voor een gewone Barolo geldt dat deze pas 3 jaar na oogst (inclusief houtrijping van minimaal 2 jaar) mag worden vrijgegeven. Voor de Barolo ‘Riserva’ is dat respectievelijk 4 en 3 jaar, voor de ‘Riserva Special’ respectievelijk 5 en 4 jaar.

Om iedereen in Nederland de gelegenheid te bieden om nog déze week Barolo te proeven, gaan we voor de ‘Barolo Alasia’, verkrijgbaar bij Gall & Gall met 550 vestigingen in Nederland. Hij kost EUR 19.99 per fles, maar dan heb je ook wat. Volgens de Italianen zelf is Barolo: “De Koning der Wijnen, Wijn der Koningen”.

Alla salute, amici!

Robert Dousi

PS: vorige week is mij een enorme eer te beurt gevallen. In de etappe van afgelopen donderdag werd tijdens de LIVE uitzending van Eurosport verwezen naar mijn vorige stukje (“De Slag naar Montecassino”). Ontzettend leuk, ik werd er verlegen van. Bekijk het fragment op onderstaande link!

http://youtu.be/qKvjXUt-9n4

WK wielrennen in Toscane

Aanstaande zondag (29 september) staat de mooiste eendaagse sportwedstrijd van het jaar op het programma: het WK wielrennen op de weg. Decor van handelingen is de weergaloos mooie Italiaanse regio Toscane. Hier ontstond ruim zes eeuwen geleden de Italiaanse renaissance waarin grootmeesters als Dante, Petrarca en Boccaccio tot grote hoogten zijn gestegen. Onder leiding van de bankiersfamilie De’ Medici maakte Toscane in de loop van de 15e eeuw een ongekende bloeitijd door en de vruchten daarvan zijn alom aanwezig in de regio. Naast de wereldberoemde hoofdstad Florence (Firenze) vinden we er de schilderachtige steden Siena, Cortona, Pisa, Volterra en Lucca. Het Toscaanse landschap is onbeschrijflijk mooi, het klimaat is in alle jaargetijden aangenaam door de zachte lucht vanaf Tyrreense Zee en het eten en drinken is in er één woord voortreffelijk.

Wat het WK wielrennen ten opzichte van alle andere koersen uniek maakt, is dat de profrenners niet voor hun commerciële ploeg – maar voor hun land uitkomen. Eén dag per jaar zijn veel renners dus elkaars uitdagers in plaats van ploegmakkers. Met name voor Chris Froome, normaal kopman van het SKY team (maar zondag dus die van Groot-Brittannië) zal deze dynamiek even wennen zijn. Immers, zijn ‘steun en toeverlaten’ zoals Richie Porte (Australië), Edvald Boasson Hagen (Noorwegen) en Rigoberto Urán (Colombia) zijn zondag niet zijn meesterknechten maar zijn concurrenten.

Toch speelt het commerciële ploegbelang vaak wel een rol tijdens het WK. Zo moet je niet gek opkijken als de Portugees Rui Costa de andere kant opkijkt als zijn MOVISTAR collega Valverde er in de finale namens Spanje vandoor gaat. Daarnaast is het niet ondenkbaar dat er zondagavond een ‘envelopje met inhoud’ in de hotelkamers van Iglinsky (Kazachstan), Kessiakoff (Zweden), Brajkovic (Slovenië) en Fuglsang (Denemarken) ligt als zij hun ASTANA kopman Nibali (Italië) in het zadel hebben geholpen. Niets menselijks is wielrenners immers vreemd; het maakt het WK elk jaar weer een koers om van te smullen.

De winnaar van het WK mag een jaar lang in alle koersen de felbegeerde ‘regenboogtrui’ aantrekken. Als kleine jongen was ik ervan overtuigd dat ik deze trui ooit zou winnen. Inmiddels moet ik vaststellen dat ik niet verder ben gekomen dan een regenboogpetje, door mij aangeschaft bij een fanshop langs het parcours van het WK in Kopenhagen (2011).

In 2008 was ik zelf in Toscane. Met de hele familie welteverstaan, om het 40-jarig huwelijk van mijn ouders te vieren. Onze uitvalsbasis was een schitterend landhuis in de heuvels nabij de plaats Foiano della Chiana. De met Cipressen omheinde tuin met zwembad was zo groot dat de kinderen (neefje, nichtje en zoonlief) af en toe zoek waren. We bezochten die week diverse plaatsen in Toscane, de één nog mooier dan de ander. Persoonlijk vond ik Siena het mooist en dan het schelpvormige Piazza del Campo in het bijzonder. Hier wordt sinds 1287 ‘IL PALIO’ gehouden, een paardenrace voor waanzinnigen die op volle snelheid, zonder zadel bovendien, onmogelijke bochten moeten nemen. Met mijn vrouw en zus genoot ik van een Toscaanse lunch aan dit plein. Dit bleek overigens een klassieke blunder die veel toeristen maken, want in de straatjes pal achter het plein stonden dezelfde gerechten op het menu maar dan voor de minder dan de helft van de prijs.

Enfin. Een week gaat snel voorbij, zeker in Toscane. Voor een bezoek aan de plaatsen Volterra en Lucca bleek helaas geen tijd meer, maar ik wist zeker dat ik er eens zou terugkeren. Toen we per auto terugreden naar Nederland kon ik echter niet bevroeden dat ik een week later al weer in Toscane zou zijn, maar dan voor een minder leuke reden. Mijn moeder was in Italië getroffen door een niet ongevaarlijk longvirus dat haar uiteindelijk bijna drie weken in het ziekenhuis van Livorno (geen aanrader) heeft gehouden. Mijn zus en ik vlogen naar Pisa – apart van elkaar – om onze moeder te steunen, maar ook om onze in Livorno bivakkerende vader wat afleiding te geven. Tussen het middag-, en avond bezoekuur van het ziekenhuis deden mijn vader en ik alsnog Lucca aan. En omdat het gelukkig allemaal goed is gekomen met mijn moeder, mag ik mijn bezoek aan deze fraaie ommuurde stad als een ‘geluk bij een ongeluk’ beschouwen.

Terug naar de koers. Het WK start zondagochtend in datzelfde Lucca, op de Piazza dell’Anfiteatro om precies te zijn. De toewijzing van het WK aan Firenze is een eerbetoon aan de veel te vroeg overleden ex-renner Franco Ballerini die hier vandaan komt. De wielrenners moeten zondag 275 kilometer afleggen. Op hoofdlijnen zou je het WK parcours in twee stukken kunnen verdelen. Als eerste is er de lange aanloop van Lucca naar Florence over ruim 100 kilometer. Kort na de start passeert het peloton het plaatsje Collodi. Hier woonde Carlo Lorenzini, de geestelijk vader van Pinocchio die het gelijknamige boek onder het pseudoniem Carlo Collodi schreef. Niet toevallig is deze houten pop, wiens neus groeide als hij loog, de mascotte van dit WK 2013.

Het tweede deel van de wegwedstrijd betreft tien ronden van ruim 16 kilometer in en om Florence. Dit plaatselijk rondje is bepaald niet misselijk. De klim naar Fiesole is 4.4 kilometer met een gemiddeld stijgingspercentage van 5.2%. Bijna boven wacht daar een korte, steile knik in de enige haarspeldbocht. Bovenaan leidt een erg smalle doorgang achter de kerk de afdaling in. Dan is het steil afdalen (13%), tussen de olijfbomen door. Onderaan wacht de renners een haakse bocht van 90 graden. Op 5 kilometer van de finish wacht de scherprechter van het WK parcours: de Via Salvati. Slechts 550 meter lang, maar gemiddeld 11.1% stijgingspercentage en bovenaan eindigt het met een stukje van ruim 18%. Hier zullen explosieve klimmers als Froome en Rodriguez sprinters als Sagan en Degenkolb proberen te lossen. De finishstraat is een lange rechte lijn van bijna twee kilometer, de brede Via Paoli, die halverwege lichtjes daalt. De streep is getrokken voor het Mandela Forum.

Wat eten we in Toscane? Tijdens de hiervoor gememoreerde reis naar Toscane, lunchten mijn vrouw en ik naast Siena ook in Cortona. Deze van oorsprong Etruskische stad in de bergen van de provincie Arezzo is een absolute aanrader in Toscane, bijvoorbeeld op doorreis naar de aangrenzende regio Umbrië. Op het Piazza di Pescheria streken wij neer op het metershoge terras van Ristorante La Loggetta. Ons uitzicht op de Palazzo Communale staat onderstaand afgebeeld. Geloof me, als je daar zit, wil je nooit meer weg. Wat een fenomenale plek is dat.

Na een voorgerecht bestaande uit een grote schaal met talrijke Toscaanse heerlijkheden, aten we hier bovendien het lekkerste stuk vlees dat ooit op ons bord verscheen: La Logetta’s versie van de Bistecca alla Fiorentina, op houtskool geroosterd, met verse Italiaanse kruiden.

Wat drinken we erbij zondag? Zo’n keizerlijk stuk vlees verdient natuurlijk een topbegeleider. Ik heb gekozen voor de Brunello di Montalcino, een ‘Denominazione di Origine Controllata e Garantita’ (DOCG), de hoogste Italiaanse kwaliteitsnorm. Allesbehalve goedkoop deze wijn, maar als we het geld in onze zak blíjven houden, gaat die financiële crisis nooit voorbij – nietwaar?

Voor de echte wijnliefhebbers: meer over dit uitzonderlijke druivennat staat te lezen op deze wiki-pagina http://nl.wikipedia.org/wiki/Brunello_di_Montalcino. De genoemde wijn is ‘gewoon’ in Nederland te koop, bijvoorbeeld via de webwinkel VINOLIO ITALIA http://www.vinolio.nl/winkel.php

Buono, fratelli e sorelle, dat wordt dus genieten zondag. Van het landschap, de koers en de bijbehorende maaltijd. Ik kan haast niet wachten en sluit deze blog af met een interessante quote van regerend wereldkampioen Philippe Gilbert (België) over de 275 af te leggen kilometers in Toscane. “Ik kijk meer in tijd dan in kilometers. Het komende WK wordt een koers van 6.5 uur of meer. Het verschil wordt altijd gemaakt bóven de 6 uur en dat zal op dit WK niet anders zijn”. Ok – bedankt Phil, dat weten we dan ook weer.

Ciao!

Robert Dousi