Na een bizarre finale in de openingsrit met de Duitser Kittel als winnaar van een gedecimeerd peloton, volgde zondag een even fraaie, als verrassende etappezege van de Belg Bakelants die op de streep 1 luttele seconde overhield om het aanstormende peloton te bedwingen. De laatste rit op Corsica vanmiddag lijkt een onmogelijke opgave voor ras-sprinters als Cavendish en Kittel. Of ‘heuvel’sprinters als Sagan en Rojas wel zonder kleerscheuren de laatste Col de Marsolino (2e categorie) overkomen, valt te betwijfelen. Als ook deze laatste categorie renners moet passen, kunnen we denken aan klassementsrenners die goed kunnen dalen en aankomen. Voorbeelden hiervan zijn de Spanjaarden Valverde en Rodriguez en onze landgenoot Bauke Mollema (jawel!). Tot slot zijn er nog een paar klassiekerspecialisten (Gilbert, Chavanel, Daniel Martin) die een kruisje achter deze etappe hebben gezet. Ik verheug me enorm op deze korte rit van Ajaccio naar Calvi (148 km ‘slechts’) niet in de laatste plaats vanwege het wederom schitterende landschap langs de westkust van Corsica.
Vanavond trekt de Tourkaravaan per vliegtuig en/of veerpont naar het Franse vaste land, Nice om precies te zijn. Het vliegende deel zal vlak voor de landing het gevoel hebben in zee te storten, de landingsbaan van Nice ligt namelijk als een uitgestrekte arm in de Middellandse Zee. Deze mondaine badplaats heb ik met mijn ouders en zus diverse keren aangedaan. Niet als eindbestemming, maar als laatste pleisterplaats op de vrijdag, voordat we op zaterdag een huurhuis aan de kust (of Corsica dus) betrokken. Naar een hotel hoefden we in Nice nooit te zoeken, die was al ruim voor vertrek uit Nederland door mijn moeder geboekt: het NOVOTEL, met zwembad. Bij het zeer uitgebreide ontbijtbuffet stonden kleine pakjes cornflakes en grote stukken watermeloen. Hier kon ik mij maanden van tevoren op verheugen, en dat deed ik dan ook! Op het plaatje hieronder een fragment uit ons fotoalbum, we schrijven juli 1982, met linksmidden een foto van ons gezin aan dat ontbijt.
Morgen wacht ons in Nice een in mijn ogen zeer aantrekkelijke etappe: de explosieve ploegentijdrit over 25km. De stress bij de wielrenners is hier enorm. Elk team bestaat uit negen renners, mits nog compleet. De tijd van de 5e renner die de finish passeert, geldt als eindtijd voor de ploeg in kwestie. ‘Appeltje-Eitje’ zou je denken, maar niets is minder waar. Het is zaak om als ploeg zo lang mogelijk bij elkaar te blijven en elkaar niet kapot te rijden, voorwaar geen eenvoudige opdracht. In het laatste kwart maakt het dan niet uit als er twee of drie afvallen maar er kunnen zich ook dan nog calamiteiten voordoen en zonder 5e man aan de finish ben je met de hele ploeg het haasje.
Het team van OmegaPharma-QuickStep was vooraf mijn favoriet voor de ploegentijdrit mede door de aanwezigheid van de beste tijdrijder van de wereld: Tony Martin. Hij is echter gruwelijk gevallen afgelopen zaterdag en als je zijn medisch bulletin leest, is het onvoorstelbaar dat die man nog in koers is. Omega Pharma kan nog altijd winnen, maar ik neig nu toch meer naar Team SKY, Garmin-Sharp en Orica-Greenedge op het podium. We gaan het meemaken, ik ben zeer benieuwd. Het wordt in ieder geval een schitterend gezicht, al die mooie gekleurde treinen die tegen de 60 kilometer per uur over de met palmbomen bezaaide Promenade des Anglais, de befaamde kustweg van Nice, razen.
Over het eten kan morgen geen discussie bestaan: Salade Niçoise. Het gaat er alleen nog om welke wijn we erbij schenken. Er zijn wel 100 verschillende recepten van de Salade Nicoise. Het gaat uiteraard te ver ze allemaal op te noemen, zoek je eigen favoriet uit op internet. Zelf vind ik de klassieke variant van de Belgische chef Piet Huysentruyt een hele goede. Het recept staat te lezen op onderstaande link:
http://koken.vtm.be/recept/de-echte-salade-nicoise
Als bijpassende wijn heb ik gekozen voor een in Nederland verkrijgbare Rosé uit de Provence: de elegante Caprice de Clementin. Hij is te koop bij Gall & Gall voor EUR 10.99. We slaan voor de zekerheid maar een hele doos in, die komt vast wel op nu de zomer in Nederland eindelijk zijn intrede lijkt te doen.
A bientôt!
Robert Dousi
Dousi op Koers Mont Ventoux 