Dwars door de Provence

De laatste etappe op Corsica werd een prooi voor de Australiër Gerrans die topfavoriet Peter Sagan net aftroefde in de sprint. Laatstgenoemde vond troost in het veroveren van de Groene Trui die hij naar mijn stellige overtuiging in Parijs nog steeds om zijn schouders zal dragen. De spectaculaire ploegentijdrit in Nice vanmiddag werd gewonnen door Orica-Greenedge met een gemiddelde snelheid van 57,8 km/uur. Dat is onvoorstelbaar hard; ik was zelfs op een scooter al na 1.5 kilometer afgehaakt. Als extra bonus voor de Aussies mocht Gerrans ook de gele trui van Bakelants overnemen. Uiterlijk zaterdag raakt hij die weer kwijt, maar dit pakken ze ‘m niet meer af.

Op de agenda voor de komende dagen staat een drietal zogeheten overgangsetappes voor we zaterdag aan het serieuze klimwerk in de Pyreneeën gaan beginnen. Op woensdag vertrekt de Tourkaravaan vanuit Cagnes-sur-Mer. Het peloton rijdt dwars door de prachtige Provence, min of meer parallel aan de snelweg A8 die Cannes met Aix-en-Provence verbindt. Het ene dorpje is in dit gebied nog mooier dan het andere. Bij de meeste plaatsen die je op kilometers afstand kunt ruiken, is er sprake van zware industrie. Zo niet in Grasse, hoofdstad van de parfumbranche. Op de kronkelige wegen richting dit charmante stadje rijdt iedereen met de ramen open om de bloemige geuren van de alom aanwezige lavendel op te snuiven. Een aantal renners met hooikoorts, waaronder de vandaag kansrijke supersprinter Mark Cavendish, zal deze route een stuk minder kunnen waarderen.

Na Grasse koersen we westwaarts en komen we via het fraaie Draguignan uit bij het pittoreske Lorgues waar vandaag de streep van de tussensprint is getrokken. Ik heb daar een verslaggever ter plaatse (@Peter V., jij woont in Lorgues – laat je onderaan dit weblog nog even weten hoe we je op TV kunnen herkennen?). Na Brignoles rijden we via de D554, D2 en D559 weer richting kust waar we in Marseille, Frankrijks belangrijkste havenstad, gaan sprinten om de etappezege. De druk op Kittel (winnaar van de 1e etappe) en Sagan (groene trui) is wat afgenomen na Corsica. Des te groter is de druk op Cavendish en Greipel die in de komende dagen moeten toeslaan gezien hun status in de ploeg en hun bijpassende salaris. Om die reden verwacht ik niet dat er een kopgroepje weg zal blijven, daarvoor is het belang van laatstgenoemde twee simpelweg te groot. Alternatief voor de beide ploegen is om een sterke vluchter vooruit te sturen zoals Lars Bak en Adam Hansen van Lotto-Belisol of, namens OmegaPharma, Sylvain Chavanel en Niki Terpstra. Romanticus als ik ben, hoop ik natuurlijk op het laatste scenario.

Donderdag starten we in Aix-en Provence, de stad waar ik juni 2001 een nacht verbleef tijdens mijn eerste en enige vakantie alleen op pad. Ik reed die vakantie in een supersnelle, hemelsblauwe VW Golf van mijn manager E.J. die ‘kilometers op de teller nodig had’ om zo eerder zijn nieuwe leaseauto te mogen bestellen. “Een semi-legale actie”, zo noemde hij het zelf – de boef. Ik was die ochtend zuidwaarts getrokken na mijn 1e hotelovernachting in Vesoul waar ik mijn hotelkamer op slot had gedaan omdat ik zowel de homofiele ober als de veertig jaar oudere eigenares Madame Prudon niet vertrouwde. Via een kleine omweg voor een lunch aan het meer van Annecy (steak tartare/ frites) reed ik richting mijn reisdoel voor die dag: de historische ‘ansichtkaart’ Sisteron aan de Route Napoleon. Mede vanwege die snelle auto was ik daar al voor 16.30 uur en toen ik op de wegenkaart een (net nieuwe) snelweg naar “AIX” zag, had ik het gaspedaal nog maar eens ingetrapt.

Aix-en-Provence is een bruisende studentenstad die onlosmakelijk is verbonden met de schilder Paul Cézanne. Deze geestverwant van Gaughin en Van Gogh kreeg in 1869 een relatie met Hortense Fiquet (haar naam was mooier dan zijzelf) die vaak model stond voor Cézanne. Nog vaker schilderde hij de imposante berg die je vanuit de hele stad kunt zien: de Montagne Saint-Victoire. Hier loopt helaas geen fatsoenlijke weg overheen anders waren de wielrenners hier zeker over heen gegaan. Émile Zola, die opgroeide met Cézanne in AIX, zei ooit over de stad: ‘magnifique endroit, gens détestables’ oftewel: prachtige plek, afschuwelijke mensen.

Enfin. Vele flesjes Vittel hadden mijn dorst onderweg naar het zuiden niet kunnen lessen. Dat lukte later wel: uitgeput van de inspannende autorit ging ik languit in mijn hotelbed liggen met twee koude blikjes Kronenbourg 1664, mijn ultieme vakantiebier. Op de krakkemikkige TV was de Franse versie van Cijfers & Letters te zien. Het teken dat mijn vakantie was begonnen! Met moeite verorberde ik aansluitend nog een salade au chèvre en een dorade grille, ongetwijfeld met een lekkere witte wijn, maar ik moet te moe zijn geweest want ik heb de naam niet opgeschreven – laat staan onthouden.

De finishplaats donderdag is Montpellier, een stad die we onderweg naar mijn in Spanje woonachtige schoonouders ontelbare keren zijn gepasseerd. Maar we zijn er nooit in geweest. Een gemis, als we de gidsen moeten geloven – alleen al het Place de la Comédie moet schitterend mooi zijn. Het recept van de streek die de Tour de komende twee dagen doorkruist, laat zich raden: de befaamde vissoep uit Marseille: de Bouillabaisse. Onze landgenoot Herman den Blijker weet wel raad met deze klassieker:

http://hermandenblijker.nl/Actueel/Column/85/

Mensen die geen zin hebben om het gerecht zelf klaar te maken, moeten maar naar Rotterdam rijden. Den Blijker serveert daar zijn Bouillabaisse in restaurant Las Palmas op de Kop van Zuid.

Ter afsluiting, wat drinken we erbij? Het motto van mijn eerste werkgever, de goedaardige schurk John de Mol, was: ‘beter goed gestolen dan slecht bedacht’. Ik heb daarom maar even contact gezocht met Las Palmas. Zij komen bij monde van medewerkster Melanie Martens met een voor mij erg verrassende wijn voor bij hun Bouillabaisse: Blaufränkisch rosé 2009, Weingut J. Heinrich, verkrijgbaar via wijnimporteur De Geus a EUR 7.65. Exclusief BTW, dat wel. Bedankt Melanie van Las Palmas, we gaan ‘m proberen!

http://www.degeuswijn.nl/producten-detail.asp?art=260&lng=1

Geen Franse wijnnaam dus, we overtreden hier mogelijk een ongeschreven wet in de Tour. Maar aan de wet houden manager E-J, tv magnaat John de Mol en die afschuwelijke mensen in AIX zich ook niet altijd, dus laat die eerst maar ’s naar zichzelf kijken!

Cordialement,

Robert Dousi